Nachtmerrie in Aleppo [23Okt2002]

Hoe kwam ik in Syrië terecht

In de periode 2000-2008 heb ik een klein bijbaantje gehad: Parttime reisleider bij SNP in Nijmegen voor 1 of 2 reizen per jaar.

Door dit bijbaantje heb ik in 2002 een reis door Syrië en Jordanië mogen begeleiden als co-reisleider. Ik moest dan voornamelijk voor de sociale aspecten zorgen, want voor het inhoudelijke van de reis door Syrië was een lokale gids ingehuurd. De titel van de reis was “Wandelen door een geschiedenisboek”.

Amer Nadim was onze Syrische gids, een bijzonder aardige man, die ons ongelooflijk veel heeft verteld en laten zien van de geschiedenis en de cultuur van dit prachtige land.
Amer was een historicus en een geboren verteller. Hij hield intens van zijn land. Er ontstond al heel snel een vriendschapsband tussen hem, mij en de overige leden van de reisgroep.
Wij zijn onder andere in Damascus, Hama, Homs, Crac des Chevaliers, Aleppo, Palmyra, Makaba, op enkele historische locaties en bij heilige plaatsen geweest.

Aankomst in Aleppo

Op 23 oktober 2002 kwamen wij in de avond aan in Aleppo. Wij hebben in hotel Dar Halabia in de Sûq van Aleppo 2 nachten doorgebracht. Het hotel was een vierkant gebouw met blinde buitenmuren (geen ramen) en met een binnenplaats. Vanaf de steeg bij de toegangsdeur ziet het ernaar uit, dat het gebouw helemaal ingeklemd is tussen andere huizen. Volgens mij wordt zo’n bouwwerk in Marokko een Riad genoemd. De Syrische naam voor een dergelijk traditioneel gebouw weet ik niet.

Bij aankomst in Aleppo werd ik direct ziek. Waarschijnlijk was ik oververhit geraakt en / of uitgedroogd.

Ik kreeg ineens hoge koorts. Amer raadde mij aan direct naar bed te gaan en hij zou mijn taken overnemen. Daar was ik erg blij mee, dat ik deze verantwoordelijkheden even los kon laten.

De Nachtmerrie

Toen ik op mijn kamer aankwam was ik vrijwel direct in bed gaan liggen. Ik voelde me enorm beroerd en ik kon geen drinken of eten verdragen. Ik kreeg heel veel last van diarree en probeerde af en toe wat water te drinken.

Toen het donker begon te worden kon ik af en toe wat slapen, vanaf toen begon ik volgens mij te hallucineren.
Ik hoorde geweerschoten en kleine explosies. Ik hoorde mensen gillen. Ik hoorde mensen in paniek door de nauwe stegen van de Sûq rennen. Ik voelde me enorm bedreigd en ik was zelfs bezig met het maken van plannen om mijn reisgroep op een veilige manier te kunnen evacueren.

Al de keren, dat ik uit bed kwam, ervaarde ik de stilte in het huis en in de Sûq en hoorde ik helemaal niets. Echter, iedere keer, als ik weer in bed ging liggen en weer in een fase tussen wakker zijn en slapen belandde, hoorde ik weer die angstaanjagende geluiden: Geweerschoten, gillende en rennende mensen. Er was bij mij een groot verschil in gemoedstoestand en in sfeer tussen wakker zijn en in de slaapfase.

Toen ik de volgende ochtend aan Amer vertelde, wat ik gedroomd had, zag ik wel, dat hij hiervan erg schrok.
Ik ben niet paranormaal, maar ik ben wel in sommige gevallen heel gevoelig voor energieën en sferen van locaties of van groepen mensen. Het is me niet duidelijk, of ik nu ziek geworden ben door de heersende energie (oorlogsdreiging) of dat ik door het ziek zijn meer open stond voor deze energie. Het is achteraf ook eigenlijk niet zo belangrijk. Ik heb het wel heel frappant gevonden, dat dit een voorspellende droom geweest is, want ongeveer 9 jaar later is mijn nachtmerrie werkelijkheid geworden.
Ik heb een serie sfeervolle foto’s van Aleppo en ik vraag me af, wat van de gefotografeerde objecten nog over is. Het regime van Assad heeft met medewerking van het Russische leger heel veel mensen vermoord en heel veel vernietigd in dit mooie en sfeervolle land. Dat doet mij intens veel verdriet, maar het maakt mij ook ongelooflijk kwaad. Dat dit zomaar straffeloos kan plaatsvinden.

Over Amer Nadim

Amer Nadim was een bijzondere man en wij zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan . Het afscheid tussen hem en de reisgroep was ook een beetje emotioneel. Amer en ik hebben na de reis elkaar nog een tijdje geschreven.

In 2016-2017 heb ik nog geprobeerd om weer met hem in contact te komen, maar dat is mij niet gelukt. Misschien heeft hij het niet overleefd of heeft hij het land verlaten.
Verder vraag ik me af, wat er nog over is van al die prachtige, sfeervolle plaatsen in Syrië na al die jaren van terreur.

In ieder geval heeft Syrië (cultuur en volk) een onuitwisbare indruk op mij en mijn reisgroep achtergelaten.