Een verdwijnend watervat - Een verdwijnende monnik [01Jul2006]

De Droom ..

Ik bevind mij in een tropisch regenwoud, waar ik naar mijn gevoel al heel lang doorheen loop. Op een gegeven moment zie ik aan de afnemende dichtheid van de bomen, dat er meer licht het woud binnendringt. Ik verwacht dus, dat ik al gauw het enorme bos uit kan lopen.
Na een tijdje kan ik inderdaad het tropisch regenwoud achter mij laten en wandel ik een parkachtig landschap binnen. Ik zie groene weilanden en hier en daar kleine groepjes bomen. In de verte zie ik een paar huizen van een gehuchtje, waar waarschijnlijk enkele boeren wonen. Op basis van het uiterlijk van de huizen vermoed ik, dat ik in India ben. Maar dan hoor ik ineens gamelan muziek. Ik ben dus niet in India, maar in Indonesië, want de gamelan is een traditioneel Indonesisch muziekinstrument, waarmee vooral op de eilanden Java, Bali en Lombok muziek gemaakt wordt.

Na een tijdje door de velden gelopen te hebben, kom ik uit bij een verlaten klooster. Het gebouw heeft duidelijk in de brand gestaan, er zijn alleen nog 3 meter hoge zwart geblakerde muren over. Ik weet niet, of het gebouw nog een of meerdere etages gehad heeft. Het heeft in ieder geval nu geen dak meer, want als ik door de gangen loop, dan zie ik boven mij de nachtelijke hemel. Het is intussen donker geworden, want de avond is inmiddels al gevallen.

Ik dwaal wat door de gangen en hier en daar bekijk ik een zaal of een kamer. Uiteindelijk kom ik in een grote zaal terecht, waarin ook een grote open haard te zien valt. Ik zie in de open haard een zwak schijnsel en er staat iets in, dat op een vat lijkt. Ik loop naar de open haard en ik zie, dat het een stenen vat is gevuld met water. Het water is blauw, waardoor ik denk, dat het water heel koud moet zijn. Ik wil het vat aanraken, maar dan verdwijnt het ineens. De as op de plek, waar het vat gestaan heeft, licht rood op en smeult nog wat na.

Dan loop ik ineens met een bruine mantel en een staf door een besneeuwd landschap. Ik zie overal hoge bergtoppen om me heen. Het is een woest en ongenaakbaar landschap, maar ik ben niet bang, ik voel me juist heel zeker van mezelf en veilig. Ik heb de indruk, dat ik ergens in het Himalaya gebergte moet zijn. Met mijn ogen volg ik het pad, dat ik moet bewandelen. In de verte halverwege het pad zie ik het silhouet van een mens. Intuïtief neem ik de beslissing om daar naartoe te lopen.

Als ik na een zware tocht de persoon bereikt heb, zie ik dat het een monnik in een bruine pij is. De pij heeft dezelfde kleur als dat watervat. De monnik zit op de grond en is volgens mij in een diepe meditatie. Ik wil hem niet storen en ik ga in stilte enkele meters van hem af op de grond zitten. Na een tijdje kijk ik naar hem en dan zie ik hem ook verdwijnen. Hij lost als het ware gewoon op in de ijle lucht.

En dan word ik wakker ...